Euskal Literaturaren Hiztegia (ELH)

Goiz aize poema liburua 1935. urtean argitaratu zuen Sabin Muniategik (1912-1990), eta agerturiko datagatik agian, ezagun-ezagun bihurtu da euskal poesiaren alorrean. Dena dela, bere garaian oso poeta berezia zen Sabin Muniategi, liburuari Esteban Urkiaga, Lauaxetak jarri baitzion hitzaurrea.

Modernisten eta sinbolikoen jarraitzaile izanik, Muniategiren poesiaren bideak hortxe bilatu behar ditugu, hain zuzen ere.  Aipatzekoak dira metaforak sortzeko gogo bizia eta izadia agertzeko interesa, beti ere deskribapen finetan.

Esteban Urkiaga Lauaxetaren ildoko poeta dugu (“Ume itxastarrena”), nahiz eta Muniategiren espresiobidea ez den hain indartsua. Deskribapen sotilak egiteko joera du Sabin Muniategik, eta forma aldetik neurri desberdinak erabiltzekoa.

Herri poesiatik hurbil, Muniategirenak baditu joera sinbolisten ezaugarriak: txikitasunean eta fintasunean oinarritzeko joera, edo gai poetikoak loturik egotea denboraren joanarekin eta inguruko elementu txikien adierazpenarekin (“Inguma bati”).

Herrikoitasunaren bidetik, ezin da aipatu gabe utzi joera ohiturazalea ageri dela Muniategiren poemetan, eta espresioan nolabaiteko erretorizismoak agintzen duela, nahiz eta neurkera oso aberatsa izan eta, inoiz, beldurti oso, neurkera hausten badu ere.