Egungo Euskararen Hiztegia (EEH)

koskortu, koskor(tu), koskortzen 1 da ad zerbait hazi. ik koxkortu.

Harik eta haurrak koskortu ziren arte. Xabier Etxabe «Lurtarra da begiratua», 2004 - 76. orr.

Txiki geratu zitzaion berehala, eta koskortu zenerako handiago bat erosi zuen. Xabier Etxabe «Lurtarra da begiratua», 2004 - 14. orr.

Ni koskortu nintzenerako baziren auto batzuk herrian. Pako Aristi «Urregilearen orduak», 1998 - 209. orr.

Normandiar ederraren semea aske koskortzen zen arrain postuen erdian. Karlos Zabala «Parisen sabela» - Emile Zola, 2004 - 182. orr.

Umea dagoeneko ez da hain umea, nahiko koskortuta dago. Paddy Rekalde «Ragga-ragga dator gaua», 2006 - 110. orr.

Ernamuina koskorturik. Berria - Harian 2006-04-01

2 (era burutua izenondo gisa)

Orduan mutil koskortua baino ez hintzen, baina gorputz gihartsua igartzen zitzaian. Paddy Rekalde «Ragga-ragga dator gaua», 2006 - 93. orr.

Inork ez zuen sukaldeko mahaian behar deabru koskortu bat, herraz betea. Anton Garikano «Maitea» - Toni Morrison, 2004 - 345. orr.

Hizkuntza hautaketa