Bilaketa aurreratua

Ogi apurrak

Egungo Euskararen Hiztegia (EEH)

burugaldu (orobat buru-galdu) izond/iz burua galdu duena.

Esan zidan, zaldiak irauli zuen arratsalde euritsu hartara arte, kristau guztiak direna izan zela: itsu bat, gor bat, burugaldu bat, oroimengabe bat.  Juan Garzia   «Ipuin hautatuak» - Jorge Luis Borges, 1998 - 90. orr.

Haren hitz-jarioa buru-galdu batena zen.  Joan Mari Irigoien   «Odolean neraman», 2004 - 85. orr.

Nozdriov gotorlekuari eraso egitera doan teniente odolbero eta burugalduaren irudia izanik, helburu zeukan gotorlekuak, ordea, ez zuen inondik ere menderakaitza ematen.  Jose Morales   «Arima hilak» - Nikolai Gogol, 1998 - 132. orr.

Beste hiritarrek, txiki eta handi, gizon eta emakume, mespretxu eta iseka egiten zieten burugaldu eta zorotzat hartuz, hiriko gotzainak izan ezik: honengana maiz joaten zen aholku eske Frantzisko dohatsua.  Askoren artean   «Asisko Frantzizko, Asisko Klara», 2002 - 470. orr.

Beste herrikideek iseka egiten zieten zoro eta burugaldutzat hartuz, garai hartan ez baitzituen inork bere ondasunak uzten atez ate limosna eske ibiltzeko.  Askoren artean   «Asisko Frantzizko, Asisko Klara», 2002 - 513. orr.

Edonork ikusi izan balu, han, leihoan lerraturiko whisky botilekin txorroskileroarena egiten, erreka jotako burugaldutzat hartuko zukeen.  Harkaitz Cano   «Pasaia blues», 1999 - 191. orr.

 



Nodoa: liferay1.lgp.ehu.eus