Bilaketa aurreratua

Ogi apurrak

Egungo Euskararen Hiztegia (EEH)

buiatu, buia(tu), buiatzen 1 da/du ad puztu, handitu.

Nekatu itxura handia zuen emakumeak eta buiaturik ageri zuen aurpegia, orban gorri batzuk begien azpian.  Joxan Elosegi   «Ahardikeriak» - Marie Darrieussecq, 2004 - 71. orr.

Freskurak on egin zidan, burua uste baino buiatuagoa baineukan grapparen eraginez.  Anjel Lertxundi   «Ihes betea», 2006 - 188. orr.

Hizketa-modua buiatu zuen gero-: Zure kastakoen beharra du etorkizunak, urrea egiteko modu asko baitago.  Anjel Lertxundi   «Azkenaz beste», 2005 - 96. orr.

2 (era burutua izenondo gisa)

Nola lekaio buiatua atea irekitzera irten zen, fraka janzteko astirik gabe.  Jose Morales   «Zazpi urkatuak» - Leonid Nikolaievitx Andreiev, 2006 - 152. orr.

Walden doktoreak buiatua ematen zuen, zaharra, nahasia.  Koro Navarro   «Zortzi kontakizun» - Isaac B. Singer, 2002 - 107. orr.

Buiatua zegoen, eta larruazala distiratsua eta grisa zeukan.  Koro Navarro   «Zertaz ari garen maitasunaz ari garenean» - Raymond Carver, 2003 - 113. orr.

3 (era burutua izen gisa)

Usteltzearen ondorioz gasa sortzen da, gas horrek zelula ehunak eta barrunbe guztiak zabaltzen ditu, eta horrexek ematen dio gorpuari buiatu itxura hain ikaragarri hori.  Koro Navarro   «Kontakizunak» - Edgar Allan Poe, 2000 - 152. orr.

 



Nodoa: liferay1.lgp.ehu.eus