«Solas aurrearen gisa»

 

Zeruko Argia, 19 zk., 1963-07-07

 

      Urte batzuk dirala Madrileko «Ya» ta Donostiako «El Diario Vasco» deritzaten egunkarietan erderazko artikulo ta saiotxoak azaldu oi nituan.

      Egia esan, lan au ez da erreza. Astero astero irakurleei bazkatzeko gai ta arlo berriak etengabe asmatu bear dira. Iñork ezluke sinistuko billaketa onek zenbat neke ta atsegabe ematen dizkien idazleei.

      Artetxe buru-langille jatorra degun orri galdetu dezaiotela!

      Periodismoa gauza ona da, ezin duda, bañan askotan ez du batere lan sakon ta iraunkorrik egiten uzten. Paperetan idazten dana berealaxe eramaten du aizeak.

      Ni, bada, egunkarietako lana utzita oso trankil nintzan eta ez nuen usterik joku berari berriz ekiteko. Bitartean, burutik oñetara euskera liraiñaz asteroko maitagarri au ustekabez ageri zitzaigun. Zuzenlaria, jakiña, batetik bestera laguntzaren eske ibilli bear eta zirikatzera etorri zitzaidan ea nik ere artikulotxo bat edo beste egingo nion. Au ateka! Lenengo lana gaitza izan bazan oraingoa gaitz terdi.

      Egiaz, euskal literaturari jotzeko usteak aspalditik lilluratzen ninduen eta saiatu naiean nintzan.

      Â«Au da abiatzeko garaia, gizon», danok gure barruan eramaten degun etsaiak esan zidan.

      Eta alperkeriaren soinuari jaramonik egin gabe, prailleari baietz erantzun eta egingo nituela esan nion.

      Ongi edo gaizki egin nuen eztakit. Euskeraz izkiriatzea neke gorria da neretzako eta baliteke Aitorren izkuntza agurgarria nik gurutzefikatzea. Nolanai ere, euskerak «gurutzefikazaille» naiko baditu eta geiagoko bat eukitzeak ajolarik eztiola pentsatu det.

      Euskeraz izkiriatzea zertarako balio digun galdetuko du batek baño gehiagok.

      Or bertan dezute gai ontako abantailla aundiena, bere ezereztasun agerian, alegia. Iñora eramaten ez duten bideak, ezer balio ez duten lanak, onenak eta ederrenak dira sarritan, batez ere maitasunez egiten badira.

      Eztakit zeñek esana eta Salbatore Mitxelenak bere Unamunori buruzko liburuan berresana, 350'txo euskal irakurle besterik ez izatea egia izan diteke, eta apika zenbaki ori aundiegi iruditzen zait.

      Bañan orrek zer ajola digu? Platon eta beste jakintsuak zenbat irakurlentzat idatzi zuten beren denboran?

      Bizi osoan letore bakar batentzat maitasunez idaztea, etzan denbora galdurik izango beintzat.

      Fedea, Fedea ta Mandatua bear dira eta irakurleak, ugarituko dira. Euskal iturburura edatera millaka etorriko dirala esaten dizutet.

      Emen umil eta apal asiberritzat nauzute bada. Euskal-idazle guzien artean azken-azkenekoa izanakin ere ofizio berri ontan ez dakit nola konponduko naizen.

      Zuek epaikari, irakurle maiteok.