Gaur txio hau ikusi dut eta deigarria egin zait:
https://twitter.com/nabi_onandia/status/1163370914727243777
Gero, harian Iban Onaindiak ondo azaldu du ikerketa hau partziala dela, halakoekin beti erne ibili behar da, izenburuak askotan deigarriak direlako. Horregatik, artikulua deskargatu eta begiratu bat eman diot.
Artikulu honetako autoreek (Zivan, Bar, Jing, Hutton, Farah & Horowitz-Kraus, 2019) alderaketa bat egin dute haur hezkuntzako haurren burmuin-erantzunetan pantailaren aurrean egon ostean eta ipuin kontalari bat entzun ostean. Emaitzak partzialak izanik ere, erakutsi dute pantailetan ibili ostean haurrek arreta nahasketaren erantzuna izateko joera dutela, haurrak “aztoratuak” daudenean bezala (gurasoen behaketaren arabera). Horrez gain, ipuin kontalaritzaren ostean ikus-trebetasuna areagotzen dute, baina aldiz, pantailekin ibilita ez da halako trebetasunik areagotzen.
Haurren arreta gaitasuna, artikuluaren arabera, murriztu egiten da pantailak erabiltzen dituztenean. Elektroentzefalograma (EEG) aztertuz, theta uhin motela handitzen da eta beta eta gamma uhin azkarrak, berriz, murrizten dira, eta horrekin batera, theta / beta harremana handitzen da Arreta Faltaren eta Hiperaktibitatearen Nahastea duten haurren artean. Ikerketa sei astekoa izan da eta burmuineko uhinak aztertzeaz gainera, ikus-arreta kontrolatu da eta gurasoek arreta-trebetasunen inguruan informatu dute. Emaitza hauek adierazten dute negatiboa litzatekeela pantailak erabiltzearen eta EEGak erakusten duen arreta-ereduen arteko lotura, haur hezkuntzako adinean dauden haurren artean.
Ikerketan 4-6 urteko 30 haurrek hartu dute parte, arreta arazorik ez dutenak, eta bi taldetan banatu dituzte: pantaila erabili dutenak eta ipuin kontalaritzan aritu direnak. Lagina txikia denez, mugatuak dira emaitzak. 30 minutuko 18 saio egin dituzte, saio guztietan ipuin kontalaritza erabili da, talde batean pantaila bidez eta beste taldean ipuin kontalari bat aurrean izan dutelarik.
