Ebaluazioa oso kontu serioa dela argi dago, baina hala ere, kosta egiten zaigu irakasleoi nola egin erabakitzea, urte askoko esperientzia izanik ere.
Liburu honek, bide batez, Vigotski birpasatzera eta duela gutxi argitaratu diren dokumentuak irakurtzera animatu nau:
Poehner, M.E. (2008). Dynamic Assessment. A Vygotskian Approach to Understanding and Promoting L2 Development. Pennsylvania (AEB): Springer.
Kontu asko birpasatzen ditu baina bereziki bi arlotan egiten du analisia:
1) Oraindik ere oso zabalduta dauden azterketa-proben kritika, konstruktibismoaren begietatik
2) Ebaluazio dinamikoa zer den eta zer ez den, ebaluazio formatibo-sumatiboaren aldean
Konstruktibismoa eta konstruktibismoa bigarren hizkuntzen ikaskuntzan zer esan nahi duen sakontzen du autore honek, oso berrikusketa interesgarria, kontuan hartuta berri-berria dela.
Nik batez ere alderdi bat azpimarratu nahi nuke post honetan: askotan (ia beti) ebaluazio formatibotzat jotzen dena ebaluazio sumatiboa da, oso zabalduta baitago prozesuan zehar egiten den ebaluazio oro dela formatibo. Hori ez da hala. Honekin asko tokatu zitzaidan borrokatzea euskaltegian lan egiten nuenean ere, ebaluazio-plana eta proposamenak ikuskatzeaz eta aholkatzeaz arduratu nintzen garaian.
Poehner-rek Ellis-ek 2003n argitaratutako ikerketetan oinarritzen da esateko ebaluazio formatibotzat jotzen diren jarduerak zeregina hobeto egitera bideratuak egon ohi direla eta ez ikaslearen garapenari begira, eta gainera, askotan ebaluazio sumatiborako erabiltzen diren tresna berak erabiltzen dira. Adibidez, testu baten ulermena ebaluatzeko galderen erantzunak erabiltzen dira ikaslearen gaitasuna ebaluatzeko, eta galdera horien erantzunak lantzen dira, ikaslearen gaitasuna eta andamiajea landu beharko zenean.
Ebaluaziorako ikasleak isolatzea ere garbi kritikatzen du. Komunikazioa elkarreraginean eraikitzen dela esan eta ebaluazioa bakarka egiteak, komunikazio errealarekin zerikusia duten zereginetatik urrun ebaluatzea ez da ebaluazio dinamikotzat jo daitekeen prozedura.
Horrez gain, ebaluazioa ikas-prozesuan txertatzeaz haratago jo beharra dagoela dio, integratu egin behar da, Garapen Hurbileko Eremua (GHE) kontuan hartuta. Hala, helburua ez da izango ikasleak zer dakien (ebaluazio diagnostikoa) baizik eta ikasleak zer ikas dezakeen (ebaluazio pronostikoa), kontuan hartuta puntu horretaraino iristeko segi duen bideak ez duela zertan izan aurrera segitzeko segitu behar duena.
Liburu argigarria, nolanahi ere.
Erreferentzia:
Ellis, R. (2003). Task-based Language Learning and Teaching. Oxford: Oxford University Press
Gehigarria:
Vygotski aipatuta, atzo Twitterren @el_lur-rek erreferentzia on hau eman zidan, oso gomendagarria (batez ere biografiaren atala):
Dubrovsky, S. (comp.) (2000). Vigotski. Su proyección en el pensamiento actual (google book)