Hitzezko
ahotsa
Ahotsaren tonuak eta
intentsitateak, batez ere, ahots-korden eragina du; bere espektroa ordea,
aho-sudur barrunbeen itxuraren arabera asko aldatzen da. Bokalen
soinu-espektroan ageri diren gailurrak, tonuaren independenteki,
formanteak deitzen dira eta soinu-iturriaren harmoniko ezberdinen
anplitudeak modulatzen dituzte.
Bokal bakoitzak duen soinuak
espektro ezberdina du. Adibidez, A eta U, harmoniko fundamentala eta
hirugarrena indartsua dute, baina bigarren eta laugarrena ahula; E eta O
ordea, gutxi gora behera kontrakoa, fundamentala eta hirugarrena ahulak
baina bigarrena eta laugarrena indartsuak; azkenik I beherengo harmoniko
guztiak ahulak ditu eta bosgarren eta seigarrena indartsuak. Kontsonanteak
zaratak bezala sailkatzen dira, eta bi motatakoak dira: isilak,
ahots-kordek ez dutenean parte hartzen, eta entzunak parte hartzen
dutenean. Kontsonante gehienek ekoizpen bortitz samarra dute eta
horregatik harmoniko iragankorrak dituzte.
Hizketaldiari ulergarritasuna maiztasun altuek ematen diote. Hizketaldia ulergarria izan dadin
nahitaezkoa da 500 eta 3500 Hz bitarteko harmonikoak presente egotea.
Baina bestalde, ahotsaren energia gehienbat maiztasun baxuetan egoten da,
eta maiztasun baxuak kentzean geratzen den soinuak potentzia gutxi izaten
du, eta ahotsa argala eta ahula entzuten da.
|